Update (tje)

Hola a todos:

¿Qué lo qué? De afgelopen weken heb ik weer een aantal dingen ondernomen. Zo ben ik met Juan Carlos en wat vrienden, waaronder een gids uit Paraiso, op verkenning geweest. Deze gids zou n.l. met 2 toeristen een route gaan lopen en hij had gehoord dat er tussen San Rafael en Paraiso een nog onbekende route liep. Dus wij samen met 2 jochies uit die buurt die de weg kenden oppad....Well, it was an adventure, let me say that. En niet iets om met een grote groep te gaan wandelen. Het was veel te stijl. Het pad liep langs de afgrond, met de zee meters onders ons, dus een verkeerde stap en nou ja... je weet wel. Het was dus erg uitkijken en opletten, maar des al niettemin erg mooi. Het pad begon in een stuk weiland waar normaalgesproken paarden/ezels grazen, dus t zat vol met scheisse, en het liep over in rotsen die we moesten beklimmen om verder te komen. Bij de rosten kreeg ik even het avontuurlijke-Jane-gevoel terug dat ik altijd had als ik bij mijn ouders in de buurt in de bomen klom. Op welke tak kun je staan en op welke niet, in dit geval op welk rotssteen kun je staan en je dusdanig vast houden dat je je voeten kunt verplaatsen en je jezelf zo verder kunt bewegen. Het deed mij een beetje denken aan die klimmuren in klimhallen. Maar het uitzicht was wederom oog verblindend. Tijdens deze trip maakte ik ook ‘kennis’ met een grote kei waar je via een omgevallen boom overheen moest. Dit probeerde ik ook maar om welke reden dan ook raakte ik mijn evenwicht kwijt en floep daar lag A-M languit. Het was even op de tanden bijten want tja het was nu niet bepaalt een zacht contact, maar goed, na een paar keer diep ademhalen en na de schade te hebben bekeken (wat schaafwonden en beginnende blauwe plekken op knie en arm) was het doorlopen. Aan het einde van de tocht kwamen we aan op het gedeelte van het strand waar allerlei eet- en dranktentjes stonden. Hoewel alleen het laatste open was, was het een welkome plek om uit te rusten en een biertje ‘Presidente’ te drinken (helaas Han, geen InBev bier hier ;) ). Hier maakten we kennis met een Griek die al jaren in dit land woont. Als je bijvoorbeeld in Frankrijk of Spanje een andere ‘blanke’ tegenkomt dan doet het je niets, maar hier (deze Griek had lichtgrijs haar, blauwe ogen en een lichte huid) sta je elkaar toch een beetje vreemd aan te staren. Dus dan maar vragen waar hij vandaan komt. Later in het gesprek bleek dat hij in de hoofdstad had gewoond en een of ander piramide spel had gespeeld waar hij nog steeds heilig in geloofde en het heel goed deed alleen zoals met alle ‘spelen’ gaat t een keertje fout. Dus ook met hem, en nu woont hij in een strandtentje in San Rafeal om er de wacht te houden. Zo zie je maar hoe relatief ‘gelukkig zijn met veel geld’ is. Voor je het weet ben je het kwijt en woon je ipv in een mooi huis met alles erop, eraan en erin, in een oud krot dat niet eens een huis is maar meer een schuurtje, oké, wel met eerste rangs uitzicht op zee, dat wel....

Afgelopen week had ik weer even de mogelijkheid om naar de hoofdstad te gaan. Dit keer was het om mijn toeristenvisum te verlengen, aangezien ik op dit moment geen mogelijkheid zie om het land even te verlaten, zoals een tripje naar Haiti. Ik was al 1 maand te laat, maar bedacht me dat ik het beter nu kon regelen dan eventueel met de terugreis. Dus ik naar het migratie kantoor in Santo Domingo. Ik had in mijn Lonely Planet gelezen dat voor vernieuwing van een toeristenvisum, ik een kopie en 2 pasfoto’s mee moest nemen en dat ik daar 20 dollar zou moeten betalen en 2 weken later mijn paspoort weer zou kunnen ophalen. Dus ik erheen, gewapend met al het bovengenoemde, houdt een man mij bij de ingang aan, vraagt waar ik voor kom en neemt mij, net als bij het voorval bij de dokter, mee naar een loket waar ik zo geholpen werd. Daar kreeg ik een roze kleurig papier met de datum van binnenkomst van het land en de datum tot wanneer het visum geldig is.... 11-05-08, een stempel en een handtekening. Dit alles voor MAAR 300 peso (+/- 6 euro). Dus niks geen 20 euro, maarja Lonely Planet wordt dan ook geschreven voor de Amerikaanse toerist, dus voor hun werkt het blijkbaar anders.

De woensdag dat ik aankwam ging ik samen met Alexis die ook mee was gereisd en wat vrienden van hem naar een gratis (jaja) jazz concert in het cultureel centrum van SD. Dit werd deels georganiseerd door de Amerikaanse Ambassade. Het was een jazz band uit de VS, met als zangeres Kelly Johnson. Alexis, Ryan, Lee en ik waren heel enthousiast op de 2e rij gaan zitten zoda we de artiesten goed konden bekijken. Nu vind ik jazz zo op zijn tijd best prettig om aan te horen, maar er is veel verschil in jazz. De eerste 2 liedjes waren wel lekker om aan te horen, maar het 3e nummer ‘ Home’, dat ze zelf geschreven had was een beetje een misser. Ze begon met de woorden ‘My blue taxi’ en verder zong ze dat ze aankwam bij haar huis waar ze de steutel in het sleutelgat stak...etc, etc... naja, dus toen kwam het plan om aan het einde van het nummer, tijdens het aplaus, onopgemerkt de zaal te verlaten (naja onopgemerkt, dat gaat nog al moeilijk als je èn op de 2e rij vooraan zit èn met z’n vieren naast elkaar zit), maar zo gezegd zo gedaan. Zelf had ik nog verwacht een opmerking naar ons toegeworpen te krijgen over het feit dat wij de zaal verlieten, maar nee t viel mee, niemand zei wat. Om bij te praten over wat we gezien en gehoord hadden gingen we een hapje eten en drinken bij het Cinema Café dat naast t culturele centrum zat. Hier bestelden we een Racabaka: een cocktail in een grote glazen buis waar je met z’n allen met een rietje uit kunt drinken. Het drankje bestond uit wodka, 151 (net gehoord op internet dat Nathalee Holloway ook 151 dronk) en nog wat andere alcoholische drankjes er doorheen, echt een cocktail dus. En lekker dat t was.
Terwijl we van ons drankje zaten te genieten kwamen er opeens 2 jongens naar ons toegelopen, met de vraag of een van hen (Daniel) met mij op de foto mocht.... haha! Dat had ik nog nooit meegemaakt, want tja zo bekend ben ik nu ook weer niet, ehum.hahah!!

De avond erna ben ik teruggegaan naar het cultureel centrum, want er werden ook films gedraaid. Die avond werd er een Duitse film gedraaid, Requiem. Jaja, met Spaanse ondertiteling. Bij aankomst bleek dat in Berlijn het Berlijns filmfestival van start was gegaan, de Berlinale, en op deze avond in SD was daarom de hele Duitse Ambassade ook aanwezig om de filmweek hier te openen. Tijdens de jazzavond, de avond ervoor, had ik de ambassadeur van de VS Spaans horen spreken, en het blijft een beetje lachwekkend als Engelstaligen een andere taal spreken, maar ook toen de ambassadeur van Duitsland sprak had ik het gevoel naar een aflevering van ‘Alo, Alo’ te kijken :).

De avond erop had ik met Jhonatan afgesproken en gingen we naar de film ‘I am Legend’ met Will Smith, ook weer met Spaanse ondertiteling, wat een mazzel. Helaas was het een beetje een vreemde film.
En toen zaten de dagen erop en vertrok ik weer naar huis.

Tot snel.