Laatste bericht vanuit de Dominicaanse Republiek

Lieve allemaal,

Het is zover, dit is het laatste berichtje van mij uit de DR, sniff..., maar niet getreurd WANT aanstaande maandag vlieg ik terug naar Europa en kom dan dinsdagochtend aan in Brussel, dus vanaf dan ben ik weer ´live´ te zien en te spreken ;) aanraken mag ook hahaha.

Zoals ik jullie in mijn vorige weer te lange update heb verteld heb ik afgelopen week in Samaná doorgebracht in een hotelletje Hotel Docia. Na 5 uur in de bus te hebben gezeten vanuit Santo Domingo kwam ik dan aan op het schiereiland Samaná in de hoofdstad Santa Bárbara de Samaná, zoals het stadje officieël heet. Dit stadje heeft een interessante geschiedenis. Zo bestaat een deel van de lokale bevolking uit nazaten van Afrikaans-Amerikaanse bevrijdde slaven die eind 19e eeuw zich vestigden hier in Samaná. Zo is er een African American kerk die San Pedro heet maar in de volksmond La Churcha wordt genoemd en zo hebben al die nazaten Engelse achternamen. Williams, Wilmore, etc. Ik kwam een man tegen in een restaurantje en die vertelde dat zijn grootouders uit Philadelphia kwamen en hij met hen altijd Engels sprak. Hijzelf sprak goed Engels. Zo werd ik en andere wachtenden gisteren bij het loket van de Caribe Toursbus ook door een dame begroet met ´Goodmorning´ en de rest van haar zinnen gingen vloeiend over in Spaans. Heel even schoot er een nieuw Scriptie onderwerp door mijn hoofd.....´in hoeverre is de Afro-Amerikaanse invloed nog te merken in de Spaanse taal die door de (achter)klein kinderen van deze bevrijdde slaven gesproken wordt?´ Dus eventuele toekomstige hispanisten ..... Zoek dit uit!!
Maar goed, ik kwam dus aan in dat hotelletje dat ik die ochtend gereserveerd had, dacht ik....want zoals ik al dacht toen men mij te woord stond aan de telefoon, had men dus helemaal niets genoteerd...maar ach het is laagseisoen hier dus er is dus altijd plek.
Die avond ging ik een hapje eten bij een tentje in de buurt...ik moet wel zeggen dat het vreemd is dat je opeens zelf weer kunt/moet bepalen wat je eet....ik kreeg natuurlijk 6 maanden lang te eten bij mijn buren, dus ik hoefde niet echt te kiezen hahaha.
In dat tentje werd ik aangesproken door a BIG American, echt waar dit was echt een dikkerd. Hij heette David (49) en werkte als scheepswrakduiker(of misschien beter gezegd goudzoeker haha maar wel met het verschil dat alles wat hij vindt naar een museum in Santo Domingo gaat) voor een maatschappij waarvan de boot in de haven van Samaná voor anker lag. Een vrolijke aardig dikzak, maar dronk veeel en echt alles door elkaar....goeie grutten, ok hij was ook wel lange 1.90 m. ofzo. Maar toch, een 70cl fles bier + nog een, 2 glazen rode wijn afgewisseld met cuba libre (cola en met rum) en wodka met jus......holy cow. Ik stond daar zo van te kijken dat ik het maar ben gaan tellen, hahaha. Hij moest uiteindelijk door zijn maatje Roberto naar de boot worden gebracht. Dit vertelde hij mij een paar dagen later toen ik hem toevallig weer tegenkwam.

De dag nadat ik was aangekomen in Samaná was een dag van rond wandelen en kijken welk toeristen bureau toers aanbieden. Ik wilde namelijk naar El Limón (een waterval) en naar het nationaal park Los Haitises. Men zei wel dat je heel gemakkelijk zelf naar el Limón kon gaan, maar ik had totaal geen zin om alles zelf uit te gaan zoeken, en ach ik was nu ook op vakantie dus ik wilde mij ook een keertje als toerist gedragen. Heerlijk! De woensdag vertrok ik met iemand van de organisatie naar het vliegveld van Samaná....jaja het bleek n.l. dat de toeristen die ook deze toer zouden gaan doen vanuit Punta Cana met het vliegtuig kwamen....hahaha het schijnt wel een onwijs eind rijden te zijn van daaruit naar Samaná en met het vliegtuig maar 30 min.maar toch... het is een belachelijk idee dat je een vliegtuig(je) moet nemen om een excursie te gaan doen....zoek dan een hotel dichter bij, toch? De groep met wie ik was, was klein: 2 Spanjaarden en 2 portugezen en 1 Spaans sprekende gids naar El Limón, er waren nog meer groepen maar dat waren Russen en die hadden hun eigen Russische gids.
Mijn clubje waren super leuke mensen, en ik wist niet dat ik Portugees echt kon verstaan, lezen wel, maar verstaan... Het was een moeder met haar dochter en ik sprak Spaans en zij Portugees, en dat ging super :) de 2 Spanjaarden kwamen uit Valencia ook hele aardige lui. Zo gingen we voordat we de waterval zouden zien eerst naar la Casa Típica. Hier werd het proces van koffieboon tot een kopje koffie als drankje uitgelegd en zo ook van de cacao. Ook lieten ze ons ananas en kokos proeven...dit was een beetje jammer dat zijn juist de vruchten die geexporteerd worden naar onze westerse landen...het zou interessanter geweest zijn als zij de toeristen de onbekende lokale vruchten als guanabana, guayaba, casave(papaya) zouden laten proeven..maar ach. Verder kregen we nog uitleg over het drankje Mamajuana. Juana was een vrouw die altijd medicinale drankjes maakte van planten en struiken dit veel al met rum gedaan, ze was/is heel populair, vooral omdat er hier nog steeds een soort bruja/voodoo cultuur bestaat waarbij men de heil toch vaak in planten en kruiden zoekt...de fles mamajuana is een fles gevuld met allerlei takjes, wortels, planten, etc, dat je vult met rode wijn, rum en honing 24 uur laten staan en PROOST!!

Maar anyway, mijn trip naar El Limón. Na bij dat ´typische huis´ geweest te zijn vertrokken we naar een andere plek waar we een helm en laarzen kregen en waar we op ons paardje moesten klommen, want jaja de tocht naar de waterval was te paard....gelukkig had ieder paard zijn eigenaar mee die ernaast liep om het dier in bedwang te houden. Dit was gelukkig niet echt nodig, maar ik was wel onwijs blij dat ik El Negro naast mij had om Rambo in de gaten te houden. De tocht duurde ongeveer 45 minuten en eenmaal boven moesten we nog eens 10/15 minuten lopen om bij de waterval te komen.....en OOH Mooi!!! En het water was helemaal niet koud. Na 30 minuten erin te hebben gedobberd was het weer tijd om terug te gaan, te lunchen en terug naar Samaná te gaan. Ook de terugweg was te paard. Deze excursie was echt de moeite waard.

De volgende ochtend stond een andere excursie op mij te wachten. Dit was er eentje naar Los Haitises. Hierheen ging ik per boot met een groep Fransen. Los Haitises is een mangrove woud (de wortels van de bomen steken boven het water uit en fungeren als een soort filter voor de omgeving). Na een uur te hebben gevaren kwamen we langs een rost met pelikanen en ander gevogelte. Daarna legden we aan bij een inham waar een grot te bezichten was van de vroegere bewoners Taino indianen en hun tekeningen (peroglieven) na weer aanboord te zijn gegaan gingen we naar een volgende grot dat in het mangrove woud verstopt lag. Hier ook weer heel veel peroglieven...waarvan ik soms mijzelf afvroeg of een gedeelte niet gewoon door kinderen van nu gemaakt zou zijn....maar ja die vragen blijven altijd bestaan. Na het woud te hebben verlaten voeren we weer op het open water richting Cayo Levantado. Hier is in de jaren ´70 de eerste Barcardi reclame opgenomen...nou het was best een bounty eiland, hier kregen we lunch en ons werd kreeft aangeboden....dit had ik hier nog niet op....en het was LEKKER oh!!! Na de lunch konden we gaan badderen in de zee, alleen helaas sloeg het weer toen om en begon t te regenen...en niet zomaar een beetje.. nee, met flinke pegels kwam het uit de hemel vallen. Toen hebben we snel de boel in gepakt en zijn we terug gevaren naar het vaste land. Ook deze excursie was de moeite waard, al had ik wel wat minder in de grotten willen blijven en dieper het mangrove woud ingegaan....

Dat was mijn vakantie in Samaná, die vrijdag moest ik n.l. vroeg (7 uur) weer terug naar Santo Domingo om de bus van 13.45 naar Barahona te nemen om optijd te zijn voor mijn afscheidsfeestje van mn buurt. Het was een aardig feestje, maar de feestjes die wij in Nederland met familie en vrienden organiseren zijn gezelliger, net zoals met Kerst, dat zal ik ook nooit meer hier willen vieren.
Gisteravond werden, hier in La Cienaga, de deelneemsters voor de Miss Cienaga verkiezing gepresenteerd, de uiteindelijke verkiezing zal in de week zijn van de patroonfeesten hierzo, La Virgen Fatima, dat in mei worden gehouden. Mijn buurvrouw had mij weer gevraagd om foto´s van dit evenement te maken. Het was grappig om te zien dat eigenlijk al die meisjes, er waren 17 deelnemers, zo erg op elkaar lijken. Haha ik moet hier wel direct even een kanttekening bij maken dat iedereen hier wel ergens familie van elkaar is, dus het is niet zo gek haha. Maar het was een leuke avond. Alexis had voor mij gekookt en omdat hij jury moet zijn voor de Miss verkiezing en dus gisteren ook aanwezig moest zijn bij de presentatie (war hij geen zin in had ) en ik mijn laatste avond hierzo had hadden we zoiets van laten we MamaJuana drinken...pff de hele fles is opgegaan...haha.
Nu is het zondag, ik heb mijn koffers al gepakt ;) Ik kwam met 1 koffer en ga weg met 2....en ik neem niet eens al mijn kleding mee. Haha. Over een paar uur vertrek ik naar de hoofdstad zodat ik nog het een en ander daar kan kopen en maandag tegen 17.15 uur vertrek ik naar Brussel!!! Ik moet zeggen dat ik er nu helemaal klaar voor ben. Eerst had ik dat gevoel niet zo, maar doordat ik met mijn ouders heb gereisd en later alleen nog dingen heb gezien hier in dit land, heb ik nu wel het gevoel dat ik deze periode, dit leven hier, kan afsluiten en daarbij komt ook dat ik nu wel weer heel veel zin heb om weer terug naar Nederland te gaan. Ik heb een mooi tijd hier gehad, veel mensen leren kennen veel dingen meegemaakt en gezien en ik hoop dat ik terug kan komen als de projecten eenmaal draaien hier in dit dorp want daar ben ik nog het meest benieuwd naar :)